قِصَّه آقام و نَنَم

اُنی کِه وِفِرکِمَه با ای که دورَه آقامَه

اُنی کِه بَرَم مِثِه سنگِ صبورَه آقامَه

اُنی کِه وِشِم مِؤَه پَه کِی مُخای بَری حَمُم

دِ ای فِرکَه کِه تَنِ مِه نِیرَه شورَه آقامَه

اُنی که دِ اَنگیرا مِگَردَه پیدا مُکُنَه

بَضی وَختا بَرَ مِه یِه چِزغَه غورَه آقامَه

اُنی که اَ صِؤ تا شِؤ هِی دارَه زَحمَت مِکِشَه

صُوِ زی یِه وَخ مِرَفتَه سَرِ کورَه آقامَه

وَختِ تِرکِ­تَعریف وُ حرف زَدَنایِ ایجوری

اُنی کِه لامَه وُ وام حِساوی جورَه آقامه

حالا هِی نِؤ نَه آقات نی، نَنَتَه! اُ نَنَتَه!

اِی خدا ... شِه گیری کِردیم! مَیَه زورَه؟ آقامَه

اُنی که مین ِ قِلا لایِ آقامَه، نَنَمَه

پَه بَل ای شِعرِه بَدِم ایجور اِدامَه: نَنَمَه

بَرَ ای که صُوِ زی وختی مُخُرِم نُن وُ چِی

اُنی که مِلَّه عَسَل بَرَم با خامَه نَنَمَه

هِی مِیره دولوم بَرَم. اَ اُ دولوم قُلُمَّه ئا

هِی واشِم حرف مِزِنَه، همیشَه لامَه، نَنَمَه

اَیَ زن بِیرِم و یِه قِلا بَسُنِم بَرَ خُم

اُنی که هر روء وُ هر شِؤ دِ قِلامَه نَنَمَه

اُنی که اَذُن مُخُنَه همیشَه قَولِ نُماز

وَختی یَم اَذُن خِلاص آوید اِقامَه نَنَمَه

خُدِتُن شاهِدِمیت شروعِ شِعرِم بید آقام

حالا اُ کِه تَئِ شِر حُسنِ خِتامَه نَنَمَه

بهار 1390

چشم برزخی

تو چشمی برزخی داری، دلم را خوک می بینی

که در پیشانی قلبم، غمی مشکوک می بینی

تو طوفان مهیبم را، نسیمی ساده می نامی

سپیدار بلندم را بَلوطی پوک می بینی

در این مهمانی شاهانه یک شاهی نمی اَرزم

که در این قصر افلاکی، مرا مفلوک می بینی

به قصر آرزوها دلخوشم. امّا عجب قصری!

تو این دلخوشکُنک را خانه ­ای متروک می بینی

نگاهم کن که دور از چشم هایت زود می میرم

نگاهم می کنی امّا... غمی مشکوک می بینی

تیرماه 90

اشتباه ِ کارمند ِ ثبت ِ احوال

 از عهد ِ دقیانوس تا حالا اَسیرم

در غار تنهاییم – این بالا- اَسیرم

گاهی در اقلیم اسارت ها رهایم

گاهی به زنجیر رهایی ها اسیرم

من کار و بارم از دبستان جمله سازی ست

با «بی کسم»، با «بی قرارم»، با «اَسیرم» ...

دنبال ِ اَمری بین ِ جبر و اِختیارم

هر روز  در راه ِ  «رهایم» تا «اَسیرم»

اِسمم خطایی ساده بین ِ میم و سین ست

چشمان ِ تان قاضی!

اَمیرم یا اَسیرم؟

به روز شده ی شعری از 1389