تخته نرد ِ سیّالات

درسی برای ِ ترم ِ جدید در دانشکده ی مان ارائه می شود به نام ِ «مکانیک ِ سیّالات». صحبت هایی درباره اش با برخی دوستان کرده بودم و ذهنم را خیلی به خودش مشغول کرده بود (از اتاق ِ فرمان می گویند، علاوه بر مشغول کردن، من را تحت ِ فشار هم گذاشته بود) خلاصه شعر ِ زیر، بامداد ِ دیروز به این دلایل سروده شد. 

همه جا تخته نرد ِ سیّالات! / جفت شیش و نبرد ِ سیّالات! 

گاه در جوی ِ آب، روی ِ زمین / گاه بالای ِ نرده،  سیّالات
هرکجا می رویم می بینیم / سفره ای پهن کرده سیّالات
داخل ِ خانه ها کشیده شده / لوله ی گرم و سرد ِ سیّالات
همه جا لوله ها جدا هستند! / علّتش: «اصل ِ طرد ِ سیّالات»
یک طرف هست بخش ِ زن ها و / آن طرف بخش ِ مرد ِ سیّالات
می کند کارهای ِ بسیاری / غالباً پشت ِ پرده، سیّالات
مثلاً توی ِ آش می ریزند / چند پیمانه گرد ِ سیّالات
تازگی به «حباب» می گویند / عدّه ای «بالگرد ِ سیّالات»
راستی! شک نکن که از سیلی ست / سرخی ِ روی ِ زرد ِ سیّالات
چه کسی گفته است صبحانه / می خورد نان و اَرده سیّالات
فقر پیداست توی ِ چشمان ِ / پسر ِ دوره گرد ِ سیّالات
البته راضی اند معمولاً / همه از کارکرد ِ سیّالات
بوده خدمتگذار ِ این ملّت / واقعاً کار کرده سیّالات!
بعد ِ مرگش، سیاه می پوشیم / همه در «سالگرد ِ سیّالات»
گرچه پیوسته اند. باید گفت: /  «مخلص ِ فرد فرد ِ سیّالات!»
قبل ِ من هیچ شاعری نسرود / شعر با رویکرد ِ سیّالات!
البته شعر ِ من نخواهد خورد / هیچ موقع به درد ِ سیّالات 

13 شهریور 89