قِصَّه آقام و نَنَم

اُنی کِه وِفِرکِمَه با ای که دورَه آقامَه

اُنی کِه بَرَم مِثِه سنگِ صبورَه آقامَه

اُنی کِه وِشِم مِؤَه پَه کِی مُخای بَری حَمُم

دِ ای فِرکَه کِه تَنِ مِه نِیرَه شورَه آقامَه

اُنی که دِ اَنگیرا مِگَردَه پیدا مُکُنَه

بَضی وَختا بَرَ مِه یِه چِزغَه غورَه آقامَه

اُنی که اَ صِؤ تا شِؤ هِی دارَه زَحمَت مِکِشَه

صُوِ زی یِه وَخ مِرَفتَه سَرِ کورَه آقامَه

وَختِ تِرکِ­تَعریف وُ حرف زَدَنایِ ایجوری

اُنی کِه لامَه وُ وام حِساوی جورَه آقامه

حالا هِی نِؤ نَه آقات نی، نَنَتَه! اُ نَنَتَه!

اِی خدا ... شِه گیری کِردیم! مَیَه زورَه؟ آقامَه

اُنی که مین ِ قِلا لایِ آقامَه، نَنَمَه

پَه بَل ای شِعرِه بَدِم ایجور اِدامَه: نَنَمَه

بَرَ ای که صُوِ زی وختی مُخُرِم نُن وُ چِی

اُنی که مِلَّه عَسَل بَرَم با خامَه نَنَمَه

هِی مِیره دولوم بَرَم. اَ اُ دولوم قُلُمَّه ئا

هِی واشِم حرف مِزِنَه، همیشَه لامَه، نَنَمَه

اَیَ زن بِیرِم و یِه قِلا بَسُنِم بَرَ خُم

اُنی که هر روء وُ هر شِؤ دِ قِلامَه نَنَمَه

اُنی که اَذُن مُخُنَه همیشَه قَولِ نُماز

وَختی یَم اَذُن خِلاص آوید اِقامَه نَنَمَه

خُدِتُن شاهِدِمیت شروعِ شِعرِم بید آقام

حالا اُ کِه تَئِ شِر حُسنِ خِتامَه نَنَمَه

بهار 1390