ورد ِ جادویی

  غم که می آید در و دیوار شاعر می شود 

در تو زندانی ترین رفتار شاعر می شود 

می نشینی چند تمرین ِ ریاضی حل کنی 

خط کش و نقّاله و پرگار شاعر می شوند 

نجمه زارع 

یک نفر دارد تَه ِ انبار شاعر می شود

ضمن ِ دل دادن به یک آچار شاعر می شود 

یک نفر هم مثل ِ من در حال ِ رفتن روی ِ سِن

موقع ِ سوت و کف ِ حضّار، شاعر می شود

در خصوص ِ مولوی بعضی ادیبان گفته اند:

« او پس از یک عالمه اِصرار ، شاعر می شود » 

چون که می داند ندارد آب و نانی شاعری! 

عاقبت هم از سر ِ اجبار شاعر می شود 

بس که اَخبار ِ طرب انگیز دارد مملکت

عاقبت گوینده ی اَخبار شاعر می شود

داخل ِ ایران اگر تعطیل گردد سینما

احتمالاً بعد از آن گلزار شاعر می شود

پخش می گردد کلیپی از زلیخا توی ِ شهر

بعد هم آقای ِ پوتیفار شاعر می شود

بی سحر هر کس بگیرد روزه در ماه ِ صیام

نیم ساعت مانده تا افطار، شاعر می شود

از مسیحایی دم ِ برخی پرستاران ِ ما

در اتاق ِ آی سی یو بیمار شاعر می شود 

صد عوارض هست در بیکاری ِ نسل ِ جوان 

اوّلیش این: آدم ِ بیکار شاعر می شود 

روزگاری از محبّت خار ها گل می شدند 

تازگی ها از محبّت، خار شاعر می شود 

دائماً شعر از گل و بلبل سُراید، آن که او 

داخل ِ شلوارک ِ گلدار شاعر می شود 

دیده ای سردارها را در اُمور ِ مختلف

این یکی را هم ببین: سردار شاعر می شود!

ناشری که تا کنون یک بیت از او نشنیده ایم.

موقع ِ چاپ ِ همین اشعار، شاعر می شود

شعر ِ من یک وِرد ِ جادویی ست! می بینید که!؟

هر کسی آن را کند تکرار، شاعر می شود!

هیچ کاری نیست آسان تر ز ِ شاعر ساختن

بعد ِ "شا" یک دانه "عِر" بگذار، "شاعر" می شود

کلّه ی یک غیر ِ شاعر را فرو کن زیر ِ آب

وِل نکن! تا هفتصد بشمار! شاعر می شود 

۲۹ آبان 89 

{اصلاح شد} 

جمله سازی

از عهد ِ دقیانوس تا حالا اَسیرم

در این اتاق ِ تنگ – این بالا- اَسیرم

بر تارَک ِسلول های ِ انفرادی

در پیکری مانند ِ آدم ها اَسیرم

یا روی ِ دارم. چهره ی مجروح ِ مرگم.

یا بر صلیبم. خسته و تنها اَسیرم 

من کار و بارم از دبستان جمله سازی ست

با «بی کسم»، با «بی قرارم»، با «اَسیرم» ...

دنبال ِ اَمری بین ِ جبر و اِختیارم

هر روز  در راه ِ  «رهایم» تا «اَسیرم» 

اِسمم خطایی ساده بین ِ میم و سین ست

چشمان ِ تان قاضی!

اَمیرم یا اَسیرم؟

اِند ِ خردمندی

شعری که می خوانید. از زبان ِ  زیردستان خطاب به یکی از بالادستان است. و دوستان ِ مبتلابه، می توانند در شرایط ِ مشابه از آن بهره بجویند

آقای ِ مدیر ِ کل
اِی اِند ِ خردمندی
شد شامل ِ تو از نو
الطاف ِ خداوندی
در یک سِمَت ِ تازه
منصوب شدی چندی
این شغل ِ جدید ِ تو
شد مایه ی خرسندی 
با هیکل ِ خوش فُرمَت
انگار دماوندی 

احسنت به مامانت
زاییده چه فرزندی!؟
حافظ نبود شاعر
وقتی تو هنرمندی
با ساز ِ تو می رقصند
ترکان ِ سمرقندی
گشته است طلا هر جا
بر آن نظر افکندی
ما احمق و خنگیم و
تنها تو خردمندی
از بس که نمک داری
هرگز تو نمی گندی
جُک های ِ قشنگت را
خود گویی و خود خندی
"چه خوشگل شده ای امشب"
گفته ست به تو اَندی
از بس که تو زیبایی...
از بس که تو دلبندی...
...
.
.  

- «من واقعاً این جورم!؟
خالی که نمی بندی!؟» 

16 آبان 89

هوای ِ سیب خوردن

اُفتادم و دیدم کسی دور و بَرَم نیست 

بر شانه هایم ردّی از بال و پَرَم نیست 

دیدم از آن جمعی که بر من سجده می کرد 

حتّی یکی شان روبروی ِ بسترم نیست 

من اِمپراتورم! عجب تختی! چه تاجی! 

فرمانبری در کشور ِ پهناورم نیست 

آن میوه ی ممنوعه بار ِ اوّلم بود 

امّا خدا فهمید بار ِ آخرم نیست 

بعد از هبوطم جز دریغ و درد و حسرت 

یک جمله هم در صفحه های ِ دفترم نیست 

هر روز زخمی تازه می اُفتد به جانم 

دیگر سلاحی در میان ِ سنگرم نیست 

آواره ام... آواره ی کوه و بیابان... 

دیگر هوای ِ سیب خوردن در سَرَم نیست! 

اواسط ِ سال ِ 89 

{اصلاح شد}

نمی رسم

من به گرد ِ پای ِ تو نمی رسم 

منتظر نمان. برو! نمی رسم 

یک قدم نرفته می خورم زمین 

پس به قهرمان ِ دو نمی رسم 

... این موبایل هم که خط نمی دهد 

گوش کن ... الو ... الو ... نمی رسم 

داس ِ ماه ِ نو و مزرع ِ فلک 

نه! ... به دوره ی درو نمی رسم 

یا بیا و با خودت مرا ببر 

یا قبول کن به تو نمی رسم 

گیر کرده ام میان ِ برف ها 

تا شروع ِ سال ِ نو نمی رسم 

پای ِ هفت سین نشسته ای ... بخند!

پنج ... چار ... سه ... دو ... نمی رسم  

صرف کردن ِ غذا

در یکی از جلسات ِ عصر ِ ترانه ی فرهنگسرای ِ رازی، از من پرسیدند: "چند وقت است شعر می گویی؟" (فکر کنم آقای کاکایی پرسید)، جواب دادم: "از بچگی" 

بعداً که به حرفم فکر کردم دیدم عجب حرف ِ گُنده ای زده اَم.چقدر خودم را بزرگ تصوّر کرده ام. نه قبول نیست. 

پارسال وقتی لب تاپ ِ تاچ اِسکرین ِ آرش (یکی از هم اُتاقی هایم) را دیدم گفتم: " منم وقتی بزرگ شدم یه دونه از اینا می خرم" این جوریش را ترجیح می دهم. 

این بار اگر کسی از من بپرسد: "چند وقت است شعر می گویی؟" می گویم :"تا شعر چی باشه!" 

 مثلاً این را در دوران ِ ابتدایی سرودم: 

در وقت ِ غذا مزن حرف / فقط غذاتو بکن صرف!