یکشنبه ی این هفته به "حلقه ی رندان" رفتم و شعر ِ "ترافیک" را خواندم. در بازگشت یاد ِ یکی از دوستان ِ هم دانشکده ای (صدرا جزایری) اُفتادم که خواسته بود با "دو نقطه دی" شعر بگویم. رباعیّات ِ زیر در راه سروده شد:
دیوانه و نق نقو و غمگین بودی
معجونی از این مُدل عناوین بودی
با قلب ِ پر از غصّه ی من ای دنیا
ای کاش دو نقطه دی تر از این بودی
از بس که به چشم ِ تان ارادت داریم
با غربت ِ روزگار نسبت داریم
ما وارث ِ یک قلب ِ پر از اندوهیم
هر چند دو نقطه دی به صورت داریم
کمتر ز ِ غم و غصّه و ماتم بنویس
یک خُرده ز خنده ات برایم بنویس
اینباکس ِ دلم مال ِ تو! امّا لطفاً
ایمیل زدی دو نقطه دی هم بنویس
با همین شعرها که می گویم
می شود تازه، باز داغ ِ دلم
می شوم خسته از زمین و زمان
می روم باز هم سراغ ِ دلم
مثل ِ فنجان ِ کوچکی از چای
که مگس رفته توش اُفتاده
مدّتی می شود که می بینم
دلم از رنگ و روش اُفتاده
آدمی آبروش خیلی بود
کاش قدری اعاده اش بکند
زندگی را گرفته در بر تنگ
لااقل استفاده اش بکند
شده نقش ِ کتک خور ِ قصّه
کاش این فیلم را رها بکند،
فیلم نامه نویس ِ خود باشد
برود سینما صفا بکند!
شده سرباز ِ بازی ِ شاهان
کاش شطرنج را به هم بزند
صبح بعد از نماز، یک ساعت
جلوی ِ خانه اش قدم بزند
به همین روزگار ِ تو خالی
شادمانست و معترض نشده
فکر کرده که زندگی یعنی
دو سه تا نسل ِ منقرض نشده
کاشکی یک نفر به من می گفت
می رود آدمی به سوی ِ کجا؟
او که اینقدر گشته سردرگم،
در سرش هست آرزوی ِ کجا؟
...
و خلاصه اینکه حرف ِ دلم
مدتی از فروش افتاده
مثل ِ فنجانِ کوچکی از چای
که مگس رفته توش اُفتاده
تیر 89
شنبه ی گذشته وقتی از جلسه ی نقد ِ شعر ِ فرهنگسرای ِ رازی برمی گشتم، داخل ِ اتوبوس -در آن ازدحام و درهم تنیدگی- یک کتاب ِ شعر دستم بود و داشتم می خواندم. بغل دستی ام پرسید:
- آقا این شعر خوندن به چه دردی می خوره؟ فایدش چیه؟!!
سریع شروع کردم و افکارم را در ذهنم مرور کردم و جمله هایی را در گلویم جلو و عقب کردم تا پاسخی بدهم. امّا هر چه زور زدم چیز ِ درست و حسابی ای به ذهنم نرسید. هیچ چیزی نگفتم و به شعر خواندم ادامه دادم. نه خانی آمده و نه خانی رفته...
این هفته بعد از این که جلسه ی نقد شعر تمام شد، ماجرا را برای ِ استاد میرشکّاک تعریف کردم و گفتم یک نفر از من چنین سوالی کرده و پاسخی برایش نداشته ام. سریع گفت:
جوابش اینه.هر موجودی چیزی مصرف می کند و نتیجه ای می دهد. گاو یونجه می خورد و شیر می دهد، زنبورعسل شهد می نوشد و عسل می دهد و الخ. آدمیزاد چیزی که مصرف می کند را به "معقول" تبدیل می کند. و نهایت ِ یک آدم وقتیست که تمام ِ وجودش را بتواند به کلمات تبدیل کند...
چارشنبه ای که گذشت، جشن ِ ورودی های ِ دانشکده ی مان بود و از آنجایی که "من آنم که رستم بود پهلوان!" قرار شد مشاعره ی طنزی برگزار کنیم و در آن چهار نفر مثل ِ برنامه ی "به تماشا سوگند" پشت ِ میز بنشینند و مشاعره کنند. اشعاری که در ادامه می آید ماده ی اولیه ای است که برای ِ این برنامه سرودم.
قسمت ِ مشاعره ی حرفی:
نفر ِ اول:
ای ذرّه ی بنیادی، در دام ِ تو افتادم
ای هیگز تو شیرینی، من وارث ِ فرهادم
نفر ِ دوم:
مادّه ی تاریک ِ دوست، حلقه ی دام ِ بلاست
هر که رود گرد ِ مُند، فارغ از این ماجراست
نفر ِ سوم:
تو را با اینکه دوری دوست دارم
تو را مانند ِ قوری دوست دارم
نفر ِ چهارم:
مستی نه از پیاله، نه از خم شروع شد
از امتحان ِ درس ِ کوانتم شروع شد
نفر ِ اول:
ای ذرّه ی بنیادی، من دوسِت دارم خیلی
ای هیگز منم مجنون، ای هیگز تویی لیلی
مجری: با دال باید بگویید، نه الف
نفر ِ اول:
ای ذرّه ی بنیادی، من عاشق ِ چشماتم
ای هیگز در این شطرنج، من کیش نشده ماتم
مجری: گفتم با دال باید بگویید، نه الف
نفر ِ اول:
ای ذرّه ی بنیادی، از زلف ِ تو من مستم
ای هیگز بیا لطفاً، من منتظرت هستم
مجری: خُب شما باید با دال می گفتید و نتوانستید. امتیاز ِ منفی به شما تعلّق می گیرد. نفر ِ بعد لطفاً با دال
نفر ِ دوم:
دارم به انتهای ِ جهان فکر می کنم
وقتی که ابتدای ِ جهان نیست جای ِ من
نفر ِ سوم:
نمی دانم چرا بر روی ِ کتری
همیشه بار ِ سنگینی ست قوری
نفر ِ چهارم:
یا راهی ِ سِرنم بکن اُستاد
یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرم
نفر ِ اوّل:
ای ذرّه ی بنیادی، بنیاد ِ مرا کندی
ای هیگز نمایان شو. از روی ِ خردمندی
مجری: شما ظاهراً سوزن ِ تان هنوز گیر کرده، نفر ِ بعد لطفاً با میم بگوید
نفر ِ دوم:
من که امروز قوی پنجه و نیرومندم
من همان جرم ِ درخشان ِ تو در وی-بَند َم
قسمت ِ مشاعره ی موضوعی:
نسبیت:
چه خوش گفت روزی به دانشجویش/ یکی از بزرگان ِ نسبیتی
برو درس ِ نسبیتت را بخوان/ گر از دوستداران ِ نسبیتی
ریاضی یک:
مواظب باش یه روزی مفتی مفتی
توی ِ درس ِ ریاضی یک نیفتی
دلتای ِ دیراک:
ز ِ بس بی ترس و بی باکی تو ای دل/ برای ِ من خطرناکی تو ای دل
همیشه صفر و یک آن بی نهایت/ مگر دلتای ِ دیراکی تو ای دل
پا نوشت:
فیزیک نابلد ها لابد می پرسند هیگز چیست؟ کوانتم چیست؟ مُند چیست؟ دلتای ِ دیراک چیست؟ و الخ. از آنجایی که فعلا دل و دماغ ِ کلمه ها و ترکیب های ِ تازه نوشتن را ندارم به همین قدر بسنده کنید: اینها چند اصطلاحند در علوم ِ طبیعی! ت
به کجا می روی؟ ترافیکست
راه تا مولوی ترافیکست
مولوی شاعرست پس آنجا
قدر ِ صد مثنوی ترافیکست
هر که تهران نشین شود اجرش
هدیه ای معنوی - ترافیک- است
می روی توی ِ هر اتوبانی
باخبر می شوی ترافیکست
عدّه ای گفته اند همّت از
دوره ی پهلوی ترافیکست
این فقط ماجرای ِ ایران نیست
هر کجا می روی ترافیکست
اغلب ِ شهرها در آمریکا،
انگلیس، شوروی ترافیکست
علت ِ کلّ ِ مشکلات ِ بشر
احتمال ِ قوی ترافیکست
(علت ِ اولش مشخص نیست
علت ِ ثانوی ترافیکست)
این طرف می روی ترافیکست
آن طرف می روی ترافیکست
برو شاعر ز ِ شهر بیرون تا
بعد از این نشنوی ترافیکست!
شهریور 89
ماه ِ سپتامبر، چین، اتاق ِ تنهایی
بغلم کرده بود داغ ِ تنهایی
ماه ِ سپتامبر، چین، سکوت ِ بعد از ظهر
من ِ ولگرد و کوچه باغ ِ تنهایی
مثل ِ دیروز و روزهای ِ قبل از آن
باز می افتد اتّفاق ِ تنهایی
چای، من، بغض، در، نبودنت، دیوار
می روم باز هم سراغ ِ تنهایی
باز هم درد، گریه، غم، دعا، نفرین
بشود کور کاش اُجاق ِ تنهایی
هیچ حرفی نمانده... والسلام...{امضا}
ماه ِ سپتامبر، چین، اتاق ِ تنهایی