آونگیه

این شعر را سال ِ گذشته درباره ی آونگ ِ فوکوی ِ دانشکده ی مان سرودم و در نشریه ی تکانه منتشر شد:

بی جوش و خروش پشت ِ شیشه / صفر است تِتای ِ تو همیشه

بی خود به تو گفته اند آونگ / کو حرکت ِ ساده ی هماهنگ

نیروی ِ مماسی ات کجا رفت؟ / آن شور ِ حماسی ات کجا رفت؟

با اینکه دراز مانده سیمت / کو دوره تناوب ِ قدیمت؟

کو سرعت ِ قبل در تو آونگ؟ / معتاد شدی مگر تو آونگ؟

از بس که تو خسته ای همیشه / یک گوشه نشسته ای همیشه

قربان ِ قیافه ی چو ماهت / کافیست! چقدر استراحت !؟

باید به تو گفت رُکُّ و رو راست / وضعیت ِ تو شبیه ِ ماهاست

این قد ِ دراز را بجنبان / دانشکده را کمی بلرزان

این قافله را به حرکت آور / بر سفره ی علم برکت آور

در پیله ی خود مباش یک چند / مگذار مهندسان بگویند:

"این سیم ِ دراز ِ نازک احوال / با اینکه فضا نموده اشغال

بی دامنه است و بی بسامد / یک حرکت ِ ساده هم ندارد".

برخیز که گشته خیط اوضاع / باید بشود edit اوضاع

آونگ ِ فوکو بیا بچرخیم / برخیز و بچرخ تا بچرخیم

حوالی دی ِ 88- تهران