دادخواست

محمّد کاظم کاظمی در مقدّمه ی گزیده شعر ِ «دادخواست» چه زیبا درخصوص ِ چندین قرن خلاء ِ  ادبیات ِ اعتراض در شعر ِ فارسی، سخن می گوید: 

... لاجرم جامعه را به آنجا کشاند که «با خدادادگان ستیزه مکن/ که خداداده را خدا داده» را بیش از «با سنگدلان ِ شعله خو سختی کن» دوست می داشت و «گلیم ِ بخت ِ کسی را که بافتند سیاه/ به آب ِ زمزم و کوثر سفید نتوان کرد» را بیش از ... بیش از چه چیزی؟ من حتّی مثال پیدا نمی توانم کرد برای ِ شعری که در آن بر قدرت و اختیار ِ انسانها برای ِ عوض کردن ِ سرنوشتِ شان سخن رفته باشد. ای کاش بحث ِ ما در باب ِ «تجلّی ِ پرتو ِ حسن ِ معشوق در جام ِ باده» بود تا مقدّمه را از مثالهایی از شعر ِ کهن سرشار می ساختم.