چای و مگس

با همین شعرها که می گویم

می شود تازه، باز داغ ِ دلم

می شوم خسته از زمین و زمان

می روم باز هم سراغ ِ دلم 

مثل ِ فنجان ِ کوچکی از چای

که مگس رفته توش اُفتاده

مدّتی می شود که می بینم

دلم از رنگ و روش اُفتاده

آدمی آبروش خیلی بود

کاش قدری اعاده اش بکند

زندگی را گرفته در بر تنگ

لااقل استفاده اش بکند

شده نقش ِ کتک خور ِ قصّه

کاش این فیلم را رها بکند،

فیلم نامه نویس ِ خود باشد

برود سینما صفا بکند!

شده سرباز ِ بازی ِ شاهان

کاش شطرنج را به هم بزند

صبح بعد از نماز، یک ساعت

جلوی ِ خانه اش قدم بزند

به همین روزگار ِ تو خالی

شادمانست و معترض نشده

فکر کرده که زندگی یعنی

دو سه تا نسل ِ منقرض نشده

کاشکی یک نفر به من می گفت

می رود آدمی به سوی ِ کجا؟

او که اینقدر گشته سردرگم،

در سرش هست آرزوی ِ کجا؟ 

... 

و خلاصه اینکه حرف ِ دلم

مدتی از فروش افتاده

مثل ِ فنجانِ کوچکی از چای

که مگس رفته توش اُفتاده 

تیر 89